a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

apsinthos - κάνες (kanes) lyrics

[verse]
καμία άμυνα
η πλάτη μου οργωμένη από τα σύρματα στέκεται κόντρα σ’ έναν τοίχο από τούβλα και χάλυβα
σε ένα τοίχο και το δέρμα μου ακουμπά ανάγλυφα
σκισμένο πετσί πάνω στο ατέρμονο γκρίζο μα και τραχύ κάλυμμα
πάνω σ’ ό,τι δεν μπορώ να υπερβώ παράλληλα
τη φυλακή που έχω χτίσει απ’ τα δυό μου χέρια σαν κοιτώ πάντα κατάματα
τα πιο μικρά μου μόρια ενώσεις άνθρακα
είμαι απ’ την ίδια ύλη που φτιάχνει το χώμα, τον τοίχο κι αυτά τα κάγκελα
από την ίδια ύλη που γεννά τα γρανάζια ανθρώπους
την ίδια ύλη που γεννά τους φόβους όπως και κάθε τι δικό μου
τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι σηκωμένα στο ύψος του ώμου
κι έχω δέκα εκατομμύρια οπλισμένες κάνες δυο ίντσες απ’ το πρόσωπό μου
καμιά παράδοση και μέτρα κάθε μου κύτταρο φωνάζει τρέχα αλλιώς συντριβή
γύρισε πλάτη, τρέξε πάνω τους, γίνε ένα με τον τοίχο στην τριβή
ένα με τα τούβλα τα χαλίκια τα αγκάθια στο συρματόπλεγμα το σπασμένο γυαλί
ή ένα με τις κάνες που με σημαδεύουν
κι ίσως να βάλουν κάποιον άλλον στη θέση μου εκεί
έξοδος άγνωστος μα το έλεος μέσα σ’ αυτήν την ατσάλινη μήτρα ποτέ δεν υπήρξε επιλογή ούτε και πρόταση
έχω τρία λεπτά προθεσμία, εκατόν ογδόντα δεύτερα
στιγμές από κομμένη ανάσα πριν απ’ την εκπυρσοκρότηση
γύρω μου κάνες κι εγώ φορώ χίλια πορτραίτα στην απόγνωση
κενό απέραντο στο βλέμμα της όσο με περιμένει στο δικό μου
και παροτρύνει να αρνηθώ τον εαυτό μου για να μπω στο κορμί της
δυό επιλογές μα μια μόνο διαδρομή με συλλέγει σαν εραστή της
κομμάτι+κομμάτι να ανήκουμε κάπου μαζί
η απόγνωσή μου κάνες εκατομμύρια άνθρωποι γύρω μου καμία διαφυγή
κι η τελευταία ελπίδα κείτεται νεκρή στον υπόνομο που στέκει κάτω από τα πόδια τους
το χείριστο δεν είδα που δεν κινεί να πεθαίνει
μα εσάς να κρατάτε τις κάνες πάνω στο πρόσωπό μου ολοζώντανους
σειρήνες κι ήχοι με κοιτούν
πίσω από τη σκοτεινή επέκταση χάλυβα των ανθρώπινων ψυχών
και των χεριών που λέμε κάνες κατά το δοκούν
όσοι τις κρατούν σωπαίνουν ερμητικά μα αυτές μιλούν
πίσω από τα ατσάλινα στόμια τους να μου χαμογελούν
και τα αδιέξοδά τους σκαλισμένα χείλη παίρνουνε φωνή
γράφουνε θάνατος ζωή το μέταλλο ηχεί
κόψε απ’ τα χέρια τα καλώδια τους γάντζους τους αρμούς απ’ τον τοίχο
και τρέχα πάνω μας και θα ‘σαι ελεύθερος κι εσύ
τα σκοτεινά σφυρηλατημένα μάτια τους καίνε από υποταγή
κι ενώ φωνάζουν πως με προστατεύουν ενάντια στον εαυτό μου
κι από ό,τι θέλω μα φοβάμαι να γίνω τον εκτελούν για να σωθεί
οι κάνες παίρνουνε φωνή
έλα σε μας κι αναγεννήσου ότι είσαι αρνήσου και προσκύνα
τα μαύρα στόμιά μας στη σιγή είμαστε η φυσική τάξη
μέσα στο νου όλοι θεοί οι πιο μεγάλοι
κι αν αρνηθείς να βαφτιστείς με φιλί
θα βαφτιστείς με δέκα εκατομμύρια στιγμές από ατσάλι
αποστρέφω το βλέμμα φυγή χτυπάω ξύνω με τα χέρια τον τοίχο
πίσω όμως σπάνε τα δάχτυλά μου δεν υπάρχει διαφυγή
κολλάω στην πέτρα και πιέζω
η πλάτη μου θα συντριβεί
μέτρα ψυχή να σκεπάσω τούτο το ασάλευτο και συμπαγές κορμί
δενθέλω πια να είμαι άνθρωπος αυτή
αφού δεν έχω καμία επιλογή
παρακαλάω σε χώμα ή πέτρα τούτο το σώμα να μετατραπεί, σε κάποιο άψυχο αντικείμενο
μου μένουν λίγα μονάχα λεπτά πριν οι σκανδάλες πατηθούν όλες μαζί και πάψω να προσδιορίζομαι πάλι σαν υποκείμενο
ακούω πνοή οθόνες κάνες που παίζουν μπροστά μου αναπαράσταση ζωή
κάνουνε έκτρωση σε ότι αληθινό μου απέμεινε θέλουν να μου πάρουν ηχώ και φωνή
η δημιουργία τους λέξεις άχρωμες ηχεί
κι ασυνάρτητα όνειρα που τρυπούν σαν μολύβι την κρύα γη
ψάχνουν τον έρωτα σε προβολές κρυστάλλων
σε μαύρες οθόνες την ηδονή σε κάποιο χαρτί την τιμή τους
ή σε κάποιο λάβαρο κάνες οι γλώσσες μας τι να προσφέρουν
απ’ τους πατριωτικούς τους λάκκους που χουν δει άβατο
κάθε λέξη μας έχει χάσει το νόημά της και σημαίνει μοναχά το θάνατο
κάνες εικόνες κι η αγορασμένη φαντασία
ντύνουνε με σκλαβιά την κάθε έννοια κι ουσία
κι εγώ δε βασανίζω το μυαλό μου να βρω δικαιολογία
για να παραστήσω μπροστά τους πως υπόκειμαι κάποια θυσία
για να της δώσω κάποια πιο πραγματική αξία
από ότι είναι στα αλήθεια μια αργή κι εκούσια δολοφονία
μη σε μπερδεύει οι κάνες είναι γρανάζια χειριστές ανθρωποφύλακες κι αριθμοί της μητρόπολης που όλους τους ζεύει
οι κάνες καταδικάζουν τη βία από όπου έρχεται κι ό,τι κι αν πρεσβεύει
όσο μια κάνη μπροστά τους με σημαδεύει
οι βιτρίνες μας κάνες στρώματα γυαλιού ιλουστρασιόν
τα θέλω μας κάνες υπό τη λάμψη των ματαιόδοξων ηλεκτρικών ήλιων που εκπέμπουν ζέστη στις παγωμένες καρδιές αριθμών
κλείνω τα μάτια για δέκατα να σας σβήσω
παρακαλώ να έχετε εξαφανιστεί όταν τα ανοίξω
μα όταν σηκώνονται τα βλέφαρα αντικρίζω τις ίδιες κάνες τον ίδιο τοίχο
δεν έχουν αισθήματα πως να τους μιλήσω
οι καρδιές τους κάνες, με σημαδεύουνε πια στην πλάτη
κι άνθρωποι κάγκελα ενώνουν τις ανασφάλειες
που μας κρατούνε δεμένους και το φωνάζουν αγάπη
ανίκανοι να ενωθούν πέρα απ’ τα σώματα κάνες που προσκυνούν
ενώ ενσαρκώνουνε τον κόσμο μας
οι κάνες ηδονίζονται ακούγοντας τις κραυγές μου
υλοποιώντας τους ανέραστους φόβους μας εν μέσω οργής
το φέρετρό μου ειν το κορμί μου στέκομαι απαθής
τρία λεπτά νεκρός μετά από δεύτερα εμπαθής
πριν από το καθορισμένο χρόνο συντριβής

- apsinthos lyrics

Random Lyrics

HOT LYRICS