a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

palatia peftoun - xronika dystopias vol. 1 lyrics

ξύνω τον πάτο να βγάλω διαμάντια απ’ τη λάσπη στο βάλτο
πες με απ’το τόπο φευγάτο. αυτό το κόσμο μισώ απο παιδί
και το μίσος μου πράττω
ευκαιριακά μ’άλλα κολόπαιδα σαν και εμένα συμπράττω
όσο κρατάς το μπράτσο απ’το κράτος
βάζει το μπάτσο με κράνος κι ασπίδα
μου περνά ξυστά η φωτοβολίδα
στο χάος τα μάτια να λάμπουνε είδα
σαν λάμψη απ’ τα χέρια του μίδα
έχω στο λαιμό μου χειροβομβίδα
κι έρχομαι! για οτι σκέφτομαι δεν ντρέπομαι
πέρπατω περήφανος, δεν έρπομαι. απο το μίσος θρέφομαι
τη φάτσα σου αποστρέφομαι
δεν ακούμε, δεν μιλάμε και δεν βλέπουμε
μέσα στους φελλούς ο φαύνος. είμαι το άγος
ο μαύρος αποδιοπομπαίος τράγος
γιατί ακόμα διαχωρίζω τους καρπούς απο τη πλέμπα
αd infinitum. αcta non verba

δωσε μου λιγο λιγο λιγο απ’ το χρονο σου
δωσε μου λιγο και θα ακουσουμε τον πονο σου
δωσε μου λιγο ακομα, τι προτιμας;
δε ζητησαμε ποτε να γινεις σαν εμας
το σκοταδι αγαπησαμε σα μανα
γι αυτο και συνηθισαμε στο κλαμα
τα βραδια αποτυπωνω τον πονο στο σωμα
και κουβαλω στο δερμα μου το τραυμα
ο,τι πω το πραττω κι ο,τι πραττω εχει να κανει με τον πατο
πρωτα απ’ ολα το ‘πα πως ειμαστε παντα με τους κατω
μα παντου και παντα να καει η ελλαδα
το σκεφτομαστε συνεχεια απ’ την ολυμπιαδα
δεν προσκυνησαμε ποτε το μαμωνα
εχουμε δει πολλες μορφες του σατανα
κι οσο κατεβαζει ιδεες αυτη η κουτρα
θα φτυνουμε τον θανατο στα μουτρα
πνιγμενος απ τη γεννα μου σε σελοφαν σκισμενα
ηχουν πολεμου μηχανες σε τυμπανα σπασμενα
περα’πτα ορια του χρονου βγηκα απο το κωμα
αναδυθηκα παλι μες στης πολης τη βρωμα
εισβαλεις στο χωρο οχι δεν ειμαστε φιλοι
θα γινω πονος πανω στη σπονδυλικη σου στηλη
νυχτα μπηκα στο μυαλο σου διαπερνω την υλη
νιωσε με να σε φιλω με παγωμενα χειλη
θελω να ζω μ’ οτι κλεβω απ’ το παλατι
εχω συνδεση με τους νεκρους χωρις να κλεινω ματι
εγκλωβισμενος στο σκοτεινο μονοπατι
κοιτα με να ριχνω πανω στις πληγες αλατι
εκρηξη κυτταρων το κεφαλι μου ματωνει
σκαβω το τσιμεντο μες τη πολη μ’αγχωνει
αγκαλι με το σωμα που γιναν 1000 φονοι
με μενος θανατο θα φερω σ’ οτι με σκοτωνει

ειμαστε το τυφλο σημειο πολης
τι κι αν εχει γινει η οαση αστικο
πετας πετρες πανω απτο λυκαβητο
ανοιχτος πορος θρυψαλα κοκκαλινα σπαθια
και το ξερω πως απλα για ενα καδο θα γινει ο ντορος
δεν μεγαλωνει κανεις μονος στις πυρες
εσυ και με ενα δικιο να ριχνεις οροσειρες
και αν μεταφερει κανεις με αερα χουφτες
θα πεσω στα βαθυα με μια σκαλα να γινουν bloopers
οτι μας συγκινει,με γουνα γκρι
σε ματια οβιδες κοψιματα στις παρανυχιδες
σημαινει πως τελος αφου τελειωσανε
τη νυχτα που δεν βρηκαν στερια τοτε στερεωσανε
και αφου δεν ειχες τη τυχη ποτε μαζι,κανεις το μπατσο
ολοι μια αγκαλια γυρω απτο ματσο
κομητης να πεσει σα διχοτομος να μουν αντιστροφως ευαλωτος σαν πονος
νυχτες στο δρομο ωσπου να σπασουν ρεκορ
μπουκες στα μπατσοπωλεια τα μοντερνα παιδια του ντεμπορ
οσο το κρατος εγκλεισμους κατασκευαζει να διασκεδασει ντεκορ
μεσα στη γειτονια κυκλωνουν βραδια δι.ασ και δραση εδω
εγινε η πολη μουσα αμβλωσης ονειρων
εγκυμονει πολεμου επανδρωση σαν ανοσια ακυρων
οσο το μελλον υπο οξεια αγκυλων μοιαζει
η αρχουσα ταξη αφομοιωσε τον χαξλεϋ
ζουμε σα backstage τη δυστοπια του elon
μ’ αδειο καθε δακρυ μου διανυσμα μουδιαζει στ’ αγγιστρο δανεισμα
μ’ ακρη σε κλειστρα ερπηστριων πισω χαρισμα
να ζω διαβρωση ναρκης απελπισεων κολαση ανευ ξεναγησεων
παταμε στη γη σα περισσευμα ημερομισθιων με ναρθηκα
εβγαλα τις ιδεες μου απ το φρεσκο
δενω τα μπουκαλια με θεατρικα του ιονεσκο
αποστειρωσαμε το dancehall να τσουλαμε το γκροτεσκο
οσο τα παιδια δε μιλαν πολιτικη τους εφαγε το dresscode

αποφευγω τη συναναστροφη
σου χεζω την ανατροφη για να γινεις εσυ
και μονο εσυ,μονο εσυ,μονο εσυ
εχεις δει στην απομονωση,εκτονωση
σα να πετας απτον πεμπτο τη τηλεοραση
σκαει στο κεφαλι του μπατσου οπως στην ερημο η οαση
μιλας ωρα εσυ, κι εχω βαρεθει αναλαμβανω
φανταζομαι την κολαση σα μερος που δε μπορω να αμαρτανω
και φρικαρω στην ιδεα οτι καποιοι θελουν οταν πεθανουν να ζησουν κι αλλο
θα πιεις;να βαλω;
φωτια να βαλω να καεις κι αν υπερβαλω
πες μου πως θα σωθεις απο το βαλτο
ισα που μπορεις να κρατηθεις μη κανεις σαλτο
σε καιρους δυστοπικους που επιβαλλουν πατο
ισα που προλαβαινω να ανασανω
ισα που προλαβαινω να ανασανω
σου ειπα ειμαστε με τους αδυναμους
οποιος με βαζει να διαλεξω αποψε καιγεται
δινω τη ζωη μου σε αυτο κι εσυ ησουν διπλα τους
μαλλον τα ‘χεις μπερδεμενα γι αυτο κανεις δε σε δεχεται
και τα θελουν ολα δικα τους
μισουν τα αφεντικα μα παιζουνε στα μαγαζια τους, τι ειρωνεια
που το ζουνε τοσο στην παρανομια
μα ακομα και οι μπατσοι ξερουνε τα κινητα τους
θα πουνε πως δεν εμαθα
δε θελω να τους βλεπω μα αν τους εβλεπα θα ξερναγα
μερες που αναβα φωτιες κι αντι να τους εκαιγα με εκαιγα
δε θελω τετοιους φιλους και αν ειχα τετοιους φιλους μαλλον θα εφταιγα
μα ολοι ξερουμε απο λογια
λες και δεν το βιωνω αυτο γυρω στα 13 χρονια
οσο μας περιμενουν με κανονια
τους περιμενουν στην πλατεια με καδρονια

- palatia peftoun lyrics

Random Lyrics

HOT LYRICS