rammenos assos x hrwas - δικογραφία lyrics
κανένας δε με πίστευε όταν το’λεγα, τώρα μεγάλωσε το πρόβλημα
σπάει τις πόρτες των αστών με δύναμη κι απειλεί με κοντόκαννα, μπαίνει μέσα στα σπίτια τους κι όλη η χώρα στα γόνατα
μα πώς ν’αλλάξει ο κόσμος μέσα σ’ένα απόγευμα; θυμήσου με ποιους ήσουν απ’το ’08 μέχρι το ’12
απαγωγές, ξύλο, συλλήψεις είχε πάντα για όσους βγαίνανε στους δρόμους και δεν κλείνανε τα στόματα
δε μου δώσανε σύννεφο να πέσω, λούζομαι την καταιγίδα απ’όταν ενηλικιώθηκα
παρ’όλ’αυτά ήμουν τυχερός, άλλοι παράτησαν σχολεία και τρέχαν για μεροκάματο πρόωρα
δεν υπάρχει σκληρότερη βία απ’την επιβολή της ανάγκης για επιβίωση σ’ενός παιδιού το πρόγραμμα
αυτοί μεγάλωσαν νωρίς, να προσέχετε τι λέτε και τι γράφετε, γυρνάει πίσω αργότερα
τάξη εναντίον τάξης, καλά τα κουπλέ μα θέλει και πράξεις, είναι απέναντι αν παίρνει αποστάσεις
σε κόβω από το φέρεσθαι, δε μετράν οι συστάσεις, δε μιλάω στους άνετους, εδώ ξυπνάμε με συσπάσεις
δεν αλλάζει ο κόσμος αν δεν αλλάξεις, αυτό το λέω να τ’ακούω πρώτα εγώ
κι έχω ορκιστεί στα όνειρα μου ν’αφήσω πίσω μου ό,τι περισσότερο μπορώ προτού με βρουν νεκρό
κοίτα να γυρίσεις πριν σε δούνε, κοίτα να τους βρεις πριν να σε βρούνε
έπρεπε να τον κόψεις πριν στο πούνε μα δε δίνετε δεκάρα για τις μαλακίες που ακούνε
δε μ’ενδιαφέρει αν γράφουνε ό,τι ζούνε μα τι πρόσημο βάζουν σ’αυτό και στο πώς θα το πούνε
πες στον μικρό μην περιμένει κόντρες, όλοι τους τρώνε απ’τα ίδια χέρια, πώς σκατά να τσακωθούνε;
σε νήμα τεντωμένο κάθε μέρα ακροβατώ
όσο κι αν το τραβάνε για να πέσω στο κενό
δεν έχω θέση εδώ
εγώ πεθαίνω κάθε μέρα για να νιώθω πως υπάρχω
σε χώμα που ματώνει τα βράδια παραπατώ
δεν κάνω βήμα πίσω μέχρι να με βρουν νεκρό
μα δε θα φύγω από ‘δω
μέχρι να μπουνε μες στο χώμα όσοι μας σκάψανε το λάκκο
ηρωασ:
γράφω και στήνεται δικογραφία, η τέχνη μου κακούργημα κι οι μπάτσοι συμμορία
έχουμε λόγο με το τέρας να τα βάλουμε και κάθε μήνα κι άλλη μια αιτία
οπλίζουμε μικρόφωνα κόντρα στην ησυχία, η ανοχή σκοτώνει πιο πολύ από πανδημία
ρίξε μια ματιά σε πέτρου ράλλη και καρά τεπέ κι έλα να μου πεις τι διάολο ονομάζεις εσύ βία
οι δρόμοι φλέγονται, φτύνουν οι πάνω κι οι από κάτω αναρωτιούνται γιατί βρέχονται
τα φίδια βγάλανε χέρια και πόδια τώρα, πια δεν έρπονται, στην πόλη περιφέρονται, ελέγχουν, δεν ελέγχονται
ένα πεντάμηνο στο γύψο με ωράρια, με απαγορεύσεις και ασφάλεια, το νου σου
έρχεται η ώρα που η ασπίδα θα καρφώνεται με δύναμη και φόρα στο κεφάλι του παιδιού σου
ό,τι σας έμοιαζε μέσα μου σκότωσα, ό,τι σας ταίριαζε το’χω ξεράσει
σ’ό,τι σας τρόμαζε, μέσα του χώρεσα κι έγινα αυτό που δε λέει να σκάσει
ακόμα εδώ να ψάχνω τρόπο να στριμώξω όλα αυτά που μ’αρρωσταίνουνε σε μία μόνο ατάκα
καταστολή, παιδεραστία και κουκούλωμα, αυτή είναι η πατρίδα σου περήφανε μαλάκα
κυκλοφορούμε χωρίς όνομα πίσω από σκιές, είμαστε αριθμοί σε στήλες
μα έχουμε κάτι που με τίποτα δεν πνίγεται όσο κι αν μας πατάν στον αυχένα με αρβύλες
στον ευθύ τους δρόμο οι καμπύλες, τζογάρουμε με ψυχολογικά και κατρακύλες
κι αφού τώρα μοιάζει κάστρο η αθήνα, εμείς πιστοί στο ραντεβού θ’ανατινάξουμε τις πύλες
σε νήμα τεντωμένο κάθε μέρα ακροβατώ
όσο κι αν το τραβάνε για να πέσω στο κενό
δεν έχω θέση εδώ
εγώ πεθαίνω κάθε μέρα για να νιώθω πως υπάρχω
σε χώμα που ματώνει τα βράδια παραπατώ
δεν κάνω βήμα πίσω μέχρι να με βρουν νεκρό
μα δε θα φύγω από ‘δω
μέχρι να μπουνε μες στο χώμα όσοι μας σκάψανε το λάκκο
κανένας δε με πίστευε όταν το’λεγα, τώρα μεγάλωσε το πρόβλημα
σπάει τις πόρτες των αστών με δύναμη κι απειλεί με κοντόκαννα, μπαίνει μέσα στα σπίτια τους κι όλη η χώρα στα γόνατα
μα πώς ν’αλλάξει ο κόσμος μέσα σ’ένα απόγευμα; θυμήσου με ποιους ήσουν απ’το ’08 μέχρι το ’12
απαγωγές, ξύλο, συλλήψεις είχε πάντα για όσους βγαίνανε στους δρόμους και δεν κλείνανε τα στόματα
δε μου δώσανε σύννεφο να πέσω, λούζομαι την καταιγίδα απ’όταν ενηλικιώθηκα
παρ’όλ’αυτά ήμουν τυχερός, άλλοι παράτησαν σχολεία και τρέχαν για μεροκάματο πρόωρα
δεν υπάρχει σκληρότερη βία απ’την επιβολή της ανάγκης για επιβίωση σ’ενός παιδιού το πρόγραμμα
αυτοί μεγάλωσαν νωρίς, να προσέχετε τι λέτε και τι γράφετε, γυρνάει πίσω αργότερα
τάξη εναντίον τάξης, καλά τα κουπλέ μα θέλει και πράξεις, είναι απέναντι αν παίρνει αποστάσεις
σε κόβω από το φέρεσθαι, δε μετράν οι συστάσεις, δε μιλάω στους άνετους, εδώ ξυπνάμε με συσπάσεις
δεν αλλάζει ο κόσμος αν δεν αλλάξεις, αυτό το λέω να τ’ακούω πρώτα εγώ
κι έχω ορκιστεί στα όνειρα μου ν’αφήσω πίσω μου ό,τι περισσότερο μπορώ προτού με βρουν νεκρό
κοίτα να γυρίσεις πριν σε δούνε, κοίτα να τους βρεις πριν να σε βρούνε
έπρεπε να τον κόψεις πριν στο πούνε μα δε δίνετε δεκάρα για τις μαλακίες που ακούνε
δε μ’ενδιαφέρει αν γράφουνε ό,τι ζούνε μα τι πρόσημο βάζουν σ’αυτό και στο πώς θα το πούνε
πες στον μικρό μην περιμένει κόντρες, όλοι τους τρώνε απ’τα ίδια χέρια, πώς σκατά να τσακωθούνε;
σε νήμα τεντωμένο κάθε μέρα ακροβατώ
όσο κι αν το τραβάνε για να πέσω στο κενό
δεν έχω θέση εδώ
εγώ πεθαίνω κάθε μέρα για να νιώθω πως υπάρχω
σε χώμα που ματώνει τα βράδια παραπατώ
δεν κάνω βήμα πίσω μέχρι να με βρουν νεκρό
μα δε θα φύγω από ‘δω
μέχρι να μπουνε μες στο χώμα όσοι μας σκάψανε το λάκκο
ηρωασ:
γράφω και στήνεται δικογραφία, η τέχνη μου κακούργημα κι οι μπάτσοι συμμορία
έχουμε λόγο με το τέρας να τα βάλουμε και κάθε μήνα κι άλλη μια αιτία
οπλίζουμε μικρόφωνα κόντρα στην ησυχία, η ανοχή σκοτώνει πιο πολύ από πανδημία
ρίξε μια ματιά σε πέτρου ράλλη και καρά τεπέ κι έλα να μου πεις τι διάολο ονομάζεις εσύ βία
οι δρόμοι φλέγονται, φτύνουν οι πάνω κι οι από κάτω αναρωτιούνται γιατί βρέχονται
τα φίδια βγάλανε χέρια και πόδια τώρα, πια δεν έρπονται, στην πόλη περιφέρονται, ελέγχουν, δεν ελέγχονται
ένα πεντάμηνο στο γύψο με ωράρια, με απαγορεύσεις και ασφάλεια, το νου σου
έρχεται η ώρα που η ασπίδα θα καρφώνεται με δύναμη και φόρα στο κεφάλι του παιδιού σου
ό,τι σας έμοιαζε μέσα μου σκότωσα, ό,τι σας ταίριαζε το’χω ξεράσει
σ’ό,τι σας τρόμαζε, μέσα του χώρεσα κι έγινα αυτό που δε λέει να σκάσει
ακόμα εδώ να ψάχνω τρόπο να στριμώξω όλα αυτά που μ’αρρωσταίνουνε σε μία μόνο ατάκα
καταστολή, παιδεραστία και κουκούλωμα, αυτή είναι η πατρίδα σου περήφανε μαλάκα
κυκλοφορούμε χωρίς όνομα πίσω από σκιές, είμαστε αριθμοί σε στήλες
μα έχουμε κάτι που με τίποτα δεν πνίγεται όσο κι αν μας πατάν στον αυχένα με αρβύλες
στον ευθύ τους δρόμο οι καμπύλες, τζογάρουμε με ψυχολογικά και κατρακύλες
κι αφού τώρα μοιάζει κάστρο η αθήνα, εμείς πιστοί στο ραντεβού θ’ανατινάξουμε τις πύλες
σε νήμα τεντωμένο κάθε μέρα ακροβατώ
όσο κι αν το τραβάνε για να πέσω στο κενό
δεν έχω θέση εδώ
εγώ πεθαίνω κάθε μέρα για να νιώθω πως υπάρχω
σε χώμα που ματώνει τα βράδια παραπατώ
δεν κάνω βήμα πίσω μέχρι να με βρουν νεκρό
μα δε θα φύγω από ‘δω
μέχρι να μπουνε μες στο χώμα όσοι μας σκάψανε το λάκκο
Random Lyrics
- allie x - drunk enough to dance lyrics
- giljotina bend - seks na groblju lyrics
- philip sayce - beautiful - live lyrics
- verndolla$ - green goblin lyrics
- walking through walls - if you were to go lyrics
- tink - regret lyrics
- gadzber - szeroka piosenka lyrics
- yngwie malmsteen - (fight) the good fight lyrics
- hannah grae - if i wrote a james bond song lyrics
- matt maher - joyful noise (single version) lyrics