a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

ta matia twn pnigmenwn - εύστοχες ασάφειες (eustoxes asafies) lyrics

[δπθ]

χορτάσαμε άκυρο, χειμώνες και ξεφεύγα
ταξίδι στ’άπειρο σαν μαύρο πνεύμα
λάφυρο στέμμα σαν αίμα που καίει
λάβα καυτή που μέσα στις φλέβες σου ρέει
εϊ εϊ ε ε εϊ εϊ φώναξε δυνατά αν θέλεις να σ’ ακούσω
φόβο, ζαλάδα και οργή θα σε λούσω
μ’ αν είναι ποτέ δυνατόν, πώς κέρασες την πάρτη σου πακέτο;
μόνος στο ρέντο [?], απόσταση απ’το θάνατο κρατούσες ένα μέτρο
το στόχο πάντα να βρίσκεις το κέντρο
σκέτος σαν το σκέτο σου πρόβλημα, ξεπέρασε το
το’χουν πάρει βαριά κάτι φίλοι που ανασαίνω
φρενοκομείο, της πόλης το πιο τρελό θηρίο
μια νύχτα σε φθηνό ξενοδοχείο και οι υπόλοιπες στην γύρα
καρφιά σ’ όλο μου το σώμα, τέτοιο κρύο
επικίνδυνος τρόπος σκέψης
ανάμεσά μας μίσος, τα πράγματα πάνε απ’ το “θα” στο “ίσως”
σε μια κόλαση πατώνω, βυθίζομαι
δεν πρόκειται να σου ξηγηθώ πούστικα, τ’ορκίζομαι
λόγια, λόγια
ξέχνα αυτά που ήξερες, από’δώ και στο εξής δεν χαραμίζομαι
δεν έχω ποίηση πια μέσα μου και παραλογίζομαι
χρόνος, παλμοί καρδιάς στην ζούγκλα
παρατηρούνται αρρυθμίες, φοβίες, αισθητές απουσίες
μπλεγμένοι σε εχθρότητες και φιλίες
βρίσκω μιαν άκρη πίσω απ’ τις τελείες
όσα κι αν έχω δει ξέρω πως η ζωή κρύβει πάντα και άλλη εκδοχή
λόγια δίχως συνοχή
και ο χασάπης που βγαίνει στους δρόμους αίμα στάζει αυτή την εποχή
άστο λέμε, τα γάρα μου, η δουλειά μου και η μουσική να ξεχνιέμαι
γονυπετείς οι δήθεν κοίτα πως θα καταλήξουν εφόσον τίποτα δεν κρατάει για πάντα
και έχουμε εναλλακτικό σχέδιο για παν ενδεχόμενο, σταθερή καβάτζα
εφόρου ζωής αλητεία
‘μάνια νουμε+πί+κατα τη γκάντζαααααα
07 παράνοιες, εύστοχες ασάφειες, εύστοχες ασάφειες
[άψινθος]

ο μόνος νόμος των νεκρών είναι η σιωπή
κατευθυνόμενοι σε στόματα ραμμένα και η άσφαλτος ποτίζεται καυτή
μάνες του πόνου, σε πέπλα ανούσια κάτω από κόκκινη βροχή
ή κάτι πόδια υπό τη γη μέσα σε λήθαργο βαθύ
πίσω απ’ την λήθη πόλη σκοτεινή και η λήθη μύθι θυμίζει και μοιάζει με ένα αρρωστημένο παραμύθι
κοιμίζει όσο καρδιές χτυπούνε στ’ άνομα στήθη
όλοι γινόμαστε φονιάδες του εαυτού μας στο στόμα της πόλης, πλήθη
μες στη φωλιά της νύχτας λύκοι
στενά που γίνονται της ήττας οικεί+α
ξυπνάμε, θα σας φάμε ??? στίφη
βασίλεια της οργής είναι τα βλέμματα και ξίφη
τα μάτια μας ήλιοι χλωμοί
πίσω από τ’ άπειρα φώτα καυτοί μα ίδιοι κορευτές της εγκεφαλικής σχισμής μας
ψυχόδραμα τα αγρίμια της γης μας
κοινώς 07, κοινοί θνητοί, μάτια ανοιχτά κατά μήκος της επαφής μας
ακολουθείς σ’απόσταση μικρή, την ??? μας αγναντεύω
οι ανάσες μετρημένες πίσω από τα λόγιμα πυρά της πρώτης γραμμής
σε λογεύω τόσο μα η αγνότητά μας προδομένη πίσω από τις σάρκινες αυλαίες που καλείτε πρόσωπα

[άυλος]

κάψιμο χρόνια, διαφυγή, μόνιμα αρρώστια λογική
ήχοι, ρυθμοί ζωής της πόλης εναντίωση στο πρόγραμμα καταστολής της μάζας
ο ρυθμός της προπαγάνδας θέτει στόχους, νέους τρόπους
φυλακή φίλε όσο αντέξεις και αυταπαρνηθείς τα πάντα
σπέρνουν του θηρίου τη στάμπα υποχείρια της εξέλιξης
κουμάντα, σκέψεις και όνειρα στην μπάντα
φρενοβλάβεια, αστός καρκίνος του φτωχού
βουβός ο θρήνος, μόνο συμφορές,άνθρωποι σκυθροπές μορφές
εχθρός στο σήμερα καινούριοι φόβοι και αναστολές
θα βρεις πατήματα, στο χάος οδηγούν δειλά τα βήματα
είκοσι ευρώ αισθήματα, ασθένειας αποστήματα, στο σατανά θελήματα
κατάχρησης γενιές, νύχτες να ψάχνεις τα απορρίμματα
σαν παρατηρητές, πνιγμένοι στο αίσχος, στο κοινωνικό μας πένθος
μην ρωτάς αν θα την βγάλουμε και φέτος καθαρή
είναι τυφλή η διαφυγή μέσα στην πόλη αυτή
[ασύμφορος όρος]

ξυπνώντας πριν τα πόδια μου πατήσουν σταθερά πάνω στην γη
άγρυπνο πνεύμα που τ’ αλλόκοτο συνάντησε στον ύπνο μου
βαδίζοντας για την επιστροφή, στροφή στον φαύλο κύκλο εκεί που άνεμος αγκαλιάζει νωχελικά την βροχή
σιωπή ν’αποσιωπήσω+πίσω από ενός μικρού παιδιού το βλέμμα
τα σύννεφα σχηματίζουν εικόνες με φόντο τ’ουράνιο πλέγμα
τα κάλυψαν τα λείψανα όσων εγκατέλειψαν πρόωρα
στις σκέψεις μας ακόμα ζουν υπάρξεις που βαδίζουνε στα γόνατα
σταγόνα+σταγόνα ζηλεύουν πάλι κάθε δάκρυ
δίχως εμπιστοσύνη στης υποκρισίας την νάρκη
αρκεί για να διαβούν στης μοναξιάς το μονοπάτι
γύρω μας τάφη, γι αυτό η φύση δεν μπορεί να γεννήσει πλέον αγάπη, μονάχα θλίψη
αρκεί κάποιος τα μάτια του μπροστά στον καθρέφτη να ανοίξει
είμαι σε ρήξη με την πλήξη κι όσο κι αν αγαπώ τίποτα πια δεν θα με αγγίξει, τίποτα πια δεν θα με αγγίξει
τίποτα πια, τίποτα πια δε θα μ’αγγίξει..

- ta matia twn pnigmenwn lyrics

Random Lyrics

HOT LYRICS