a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

ta matia twn pnigmenwn - πάει κι αυτή [paei ki auti] lyrics

[άψινθος]

κραυγές νεκρών βρεφών
σκέψεων αγέννητων κυοφορούμενες στα δεσμά των ανέγγιχτων (?) ενστίκτων οπλίζουν θαλάμες
στον διαμελίζων καινοφανή χρόνο, μεμβράνες οφθαλμών λυγίζουν κάτω από το βάρος της αντίληψης
σφίγγουν στον οίκτο, τώρα κοιμούνται τον βρώμικο ύπνο
σκλάβοι της κανονικότητας κάτω απ’άμορφες μάζες προτύπων πραγματικότητας φυτεύει τον φόβο η ψυχή
πριν ξεμακρύνουν δίχως καμία ταυτότητα στην εικονική συνεκδοχή νου η φυλακή μου
και ακόμα τρία εκατοστά απόσταση απ’τον κερατοειδή μου μ’όραση κινεί το ψέμα
σε καρέ υποσυνείδητα, πρόφασ’η αγάπη
μυαλό σαν σφαίρα που τρέχει κενά διαστήματα στον χάρτη
πως να’ναι ολόκληρη η ζωή; κάτι μάγκα σαν πράξη
σε τεντωμένο σκοινί, σε σκοινί που είναι έτοιμη ξανά να σπάσει
542 συντονήσου στην οπτική του πέφτων σχοινοβάτη κ’ίσως καταλάβεις κάτι απο αυτά που αραδιάζω
νησίδες της μικρής σιωπής σ’αντίληψη μοιάζω στον τσιμεντένιο τάφο
σ’εξήντα second βγάζω κραυγή 80 volt σ’ένα κρανίο κομμένο στα δύο εν μέσω καπνών στάζω
αλλαλαγμός των ανελέητων μαχών πίσω απ’τα είδωλα που στήνουν carbon
να φαντάζω άπονα άχρωμα σύνολα στην προβολή θεσμών που σκεπάζω
γιατί σ’αυτά τα μέρη προσδοκία ίσον θάνατος λοιπόν φωνάζω μητέρα
μες στ’άδεια μου αγγεία έφυγε πάλι η μέρα
στις γειτονιές που ανθρώποι σβήνουνε κάτω από τ’άστρο του αιθέρα γράφοντας γράμματα ξανά
κ’η βέρα άπιαστη, ματώνει όπου κι αν είναι και δεν περιμένω απάντηση απ’τα υβριδικά παιδιά μας
χαζεύοντας τη θάλασσα της απέραντης κ’ιχνής σκλαβιάς μας
γεννημένοι να σκοτώνουμε απ’την μητρική κοιλιά μας την ίδια τη μάνα μας ή τα ίδια τα παιδιά μας
την ίδια τη μάνα μας ή τα ίδια τα παιδιά μας
[ασύμφορος όρος]

βροχή σαν δάκρυα ανέμων απ’τα μάτια των πνιγμένων
απ’τη στάχτη ανατέλλων, φόβος φωνής των αγγέλων
μια κατάληξη γνωστή εκ των προτέρων
αλληλένδετων γεγονότων τυχαίων κ’εκφράσεων τόσο πηγαίων πλέον
δεν υπάρχει αποφώνηση σ’ανθρώπων περιφρόνηση
μ’ατσάλινα νεύρα για την εκτόνωση
πάει κι αυτή, πάει μι’απόλαυση
κρύβει παράθυρα ο παράδεισος που βλέπουν μόνο κόλαση
σαν πρόφαση πως όλα είναι μι’απόφαση γι’απόδραση
στον ασφυκτικό κλοιό της πολύ σκέψης
μάταιο αν προσπάθησες το τέλος ν’ανατρέψεις
δέξου την πραγματικότητα αρκεί να την πιστέψεις
αν οι βλέψεις γίνουν όραμ’αντίθετες στις προβλέψεις
ρίχνουν δόλωμα να πάρουν τα όνειρα μορφή να βρουν σκοπό και νόημα
τα πι’όμορφα απ’αυτά ήταν ανώνυμα κ’επώδυνα
μ’ανάποδο θαυμαστικό κ’ένα επιφώνημα μίσους κραυγής ενστίκτων των αδίκων
μια σκια της παρουσίας που ήταν πάντοτε αποίκων
παράσιτα σε πλέγμα συχνοτήτων, μυστικό που η καρδιά μας συγκρατεί μέσα σε φάκελο απορρήτων
είναι απολύτως φυσικό για να συμβαίνει
πρώτα φίλοι καρδιακοί κι έπειτα ξένοι
το θέμα έχει αρχίσει να χωλαίνει, νικητές και ηττημένοι, φρίκη μένει
η δόξα τους να λιώνει στο νερό ενώ υπήρξε φλογισμένη
κυνηγοί κυνηγημένοι τους ξέρασε το κύμα απ’την παγίδα που σταθήκαν αδρανείς και φοβισμένοι
το χέρι του θεού δεν επεμβαίνει
ας κρίνει μόνο η βούληση, ο ουρανός είναι μικρός σε καλωδίων περιφρούρηση
τα μάτια σου είν’οι οθόνες, μη δειλιάσεις στο κενό, μείναν μονάχα λίγες ώρες

- ta matia twn pnigmenwn lyrics

Random Lyrics

HOT LYRICS