a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

monimos katoikos – βελόνα στα άχυρα (velona sta ahira) lyrics

[verse 1: μόνιμος κάτοικος]
και πάμε για άλλα, όπου κι αν ψάξω κατανόηση δε βρίσκω ίχνος, πια υπάρχει θόρυβος κάτω από τη σκάλα
τι κι αν με ξέχασαν πολλοί, με τον καιρό βρήκα παρηγοριά στη μουσική σαν μάνα
λίγο αποσπώμαι, διαλύθηκα σε χιλια κομμάτια, άνθρωπε μόνε, με καταλαβαίνεις τέλεια
ανάμεσα στα πλήθη ζει η έριδα με πόδια που τρέχουν πατώ τη γη και είναι στέραια
και προσπαθώ το σώμα από κάτω να σηκώσω, είμαι εδώ μα σαν ηχώ αντηχώ, αν τυχόν η μεγαλούπολη τρομάζει
είναι κοινό μυστικό πως ο μεγάλος αδελφός απ’ την κλειδαρότρυπα κοιτάζει
ιδανική δεν είναι η ζωή κι ας πού και πού μοιάζει, είναι δόλωμα το γυναίκειο νάζι
και φωνές ακούγονται από μανάδες που χάσανε το παιδί τους από παραπάνω γκάζι
ειπαν στο δάσος αν γυρνάς θα βρεις γαληνη
ανάμεσα σε ξωτικά και elf
που μου μάθαν ουκ εν τω πολλώ τω ευ
κι είναι η ζωή μου σαν φανάρι που περιμένω πράσινο να γίνει

[chorus: μόνιμος κάτοικος]
τι είναι καλό και τι κακό;
eπιλογές και αποφάσεις
ανάλογα απ’ το τι πρόκειται να σκεφτώ ή τις πράξεις
αντίστοιχα και θα κριθώ, μια μέρα θα σε θυμηθώ κι εγώ
όπως θυμόσουνα τις μέρες με τα χαμόγελα τ’ άπειρα
από εμάς κι από ανθρώπους που δε γνώριζα
συχνά από τα παράθυρα πέταγε ο νους μου
έψαχνε ευτυχία σαν να ‘ψαχνε βελόνα στα άχυρα

[verse 2:]
απ’ τα παράθυρα κοιτάμε έξω, πετάμε έστω, μια στιγμή μόνο κρατάμε
ευτυχία είναι οι στιγμές που περνάμε όταν αγαπάμε
όταν με φίλους μιλάμε, όταν τραγουδάμε, ακόμα κι όταν γερνάμε
όταν το κεφάλι μας σπάμε με σκέψεις χάνουμε την ευτυχία
μία πιάνουμε και με μιας τη χάνουμε αν δεν την εκτιμάμε, 24 ώρες δε γίνεται ευτυχισμένα να περνάμε
όμως γίνεται να προσπαθούμε ο, τι έχουμε να εκτιμάμε
όταν ευτυχισμένες στιγμές στον νου μου φέρνω νιότη θυμάμαι
το παρόν που ζω μου δίνει ευτυχία κι ας λυπάμαι, κι ας λέω πως όλο κάτι μου λείπει, διάβολε ρουφιάνε
το ξέρω πως η χαρά μου σου φέρνει λύπη
όμως δεν έχεις το εμβόλιο για τη γρίπη που λέγεται μουσική
o ιός, λυπάμαι, αλλά έχει ήδη πολλαπλασιαστεί, έχει εξαπλωθεί
νομίζω πως ο, τι αξίζουμε περνούμε στο τέλος στη ζωή
εξαιρούνται οι αρρώστιες, βαρέθηκα τις μόδες
κάνω πάνω απ το μπάσο μοντες, οι ρίμες κυλάν σαν ρόδες
γιατί δεν το πιστεύεις; αφού το δες
γιατί δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου; πες το, αφού το ‘πες! ούτε στιγμή στο μικρόφωνο για κόντρες
θα συνεχίζω ελεύθερα
άγρυπνε, νομίζω είναι εντάξει, πάμε να βάλουμε δεύτερα
για όλα τ’ ανάποδα δεν έφταιγες, δεν έφταιγα
και πάνω κάτω στη ζωή μου ο, τι ένιωθα το έλεγα (το έλεγα)
βελόνα στ’ άχυρα έψαχνα και ψάχνω
είναι λογικό με το μυαλό που κουβαλώ τον μπουσουλά να χάνω
μα δεν πειράζει, αρκεί που με πιάνεις και σε πιάνω (με πιάνεις;)
που με πιάνεις και σε πιάνω
[verse 3: άψινθος]
άσε αγκάθι τον ρυθμό να κυλήσει στο πιάνο, χάνω
πολλές φορές τον εαυτό μου σ’ έναν ειρμό απάνω
κι αν νοσταλγω τις μέρες που ήμουν ξένοιαστο παιδί είναι γιατί
στην πόλη αυτή φυλακισμένος τυγχάνω
στο πέμπτο πάτωμα την ανάσα λαμβάνω
κάθε στιγμή που μ’ αγκαλιάζει πάντα κύκλους κάνω
σ’ ένα κρανίο που η γαλήνη έχει αφήσει πριν καιρό τώρα και δεν την πιάνω
μιά μετέωρη διαδρομή και λίγο πιο κοντά στο να πεθάνω
ή να σκοτώσω ένα που παιδί που φωνάζει «όχι, δημήτρη, δεν το κάνω»
εναλλακτικοποιώντας τον ρομαντισμό επαυξάνω
έγκλειστος στους στίχους, ακροβατώντας μες στον κυνισμό την ευθύνη μου αναλαμβάνω
το πρώτο πράγμα που πιάσαν τα χέρια μου είν’ της ερυθράς την άμμο
στο κάθε κόκκο χάμω στάχτη
σκορπίζοντας την αίσθηση πως έρημος είναι η ζωή μέχρι τη θάλασσά σου να φτάσεις την άκρη
σε ποια βιτρίνα κρύψαν την αγάπη, αδερφέ, και ζητούν αντίτιμο;
πληρώνεις το συναίσθημα μ’ εγωισμό στις μέρες μας, κάτι επικίνδυνο
δίνεις τα πάντα κι η ψυχή σου πολύτιμο πράγμα
πώς να διακρίνεις την αλήθεια σε δυο μάτια που κοιτάν χωρίς να βλέπουν συνάμα;
η καταχνιά καλύπτει τα πρόσωπά μας σαν φάσμα
συνωστισμένοι σε θορύβους αστικούς σαν ξένο κράμα
σε μια ζωή που καταπίνει όνειρα σαν μάγμα
διαβάτης που περνά από ‘σένα αντάμα
το φως δε με πιάνει, επιβιώνω στο μπετόν σ΄’ ένα ανθρώπινο χαρμάνι
κι όποιος δε μάθει αυτά που αγαπάει να χάνει
μάλλον δεν ξέρει να εκτιμά το τι πραγματικά, φίλε μου, απολαμβάνει
κι όποιος θυσία δε γίνεται ή δεν κάνει
δεν παίρνει γραμμή βελόνα στ’ άχυρα στον κόσμο
που κι έρωτας μπροστά στην αγάπη έχει τιμή και πιάνει μόνο
ένα κτηνώδες πάθος τρωτό μες στον χρόνο
σαν φλόγα που σβήνει όπως το δάκρυ πάλι μες στον πόνο
σαν φλόγα που σβήνει όπως το δάκρυ μες στον πόνο
όπως το δάκρυ μες στον πόνο
[chorus: μόνιμος κάτοικος]
τι είναι καλό και τι κακό;
eπιλογές και αποφάσεις
ανάλογα απ’ το τι πρόκειται να σκεφτώ ή τις πράξεις
αντίστοιχα και θα κριθώ, μια μέρα θα σε θυμηθώ κι εγώ
όπως θυμόσουνα τις μέρες με τα χαμόγελα τ’ άπειρα
από εμάς κι από ανθρώπους που δε γνώριζα
συχνά από τα παράθυρα πέταγε ο νους μου
έψαχνε ευτυχία σαν να ‘ψαχνε βελόνα στα άχυρα

[verse 4:]
ίσως άλλαξε το βλέμμα μου στον χρόνο, δρόμο διάλεξα
μια νύχτα που ξεπέρασα τον φόβο, μόνο κράτησα
πιστεύω κι ανθρώπους που αγάπησα κι εικόνες που χαράχτηκαν στη μνήμη μου
ψάχνοντας τη γαλήνη μου κι η τύχη μου
δεν πιστεύω στην τύχη, έχω στα χεριά όσα ζω κι η επιλογή τους μου ανήκει
εγώ φταίω για τη φρίκη και μόνο εγώ για τη χαρά
κι αν πιστεύεις όσα κανείς ίσως γίνουν πυρκαγιά απ’ τη σπίθα της ψυχής
κρατά γερά όταν φοβηθείς, να μπορέσεις να περάσεις τα εμπόδια που θα βρεις
κι άμα βρεις στο ταξίδι σου συνταξιδιώτες
είναι πολύ σημαντικό, μα δεν πιστεύω σε προδότες
μα πιστεύω σε ανθρώπινες χημείες
που αν άντεξαν στο χρόνο, δεν τους ένωνε μόνο
tο παρελθόν και η συνήθεια
αλλά βρήκαν στον άλλο μια καινούργια αλήθεια
κι όχι σανιδά σωτηρίας που μονάχα μέσα σου θα βρεις
αρκεί να ξέρεις τον τρόπο τη μοναξιά να γευτείς
χωρίς να υψώσεις στη ζωή σου τείχη από τους ανθρώπους
εκεί που πρέπει να ανοιχτείς, ψάξε να βρεις τρόπους, ψάξε να βρεις τι αξίζει
γιατί ο χρόνος δε γυρίζει κι ίσως γίνει δυνατή η φωνή που ψιθυρίζει
μέσα σου πως τη ζωή πρέπει να τη ζεις απλά, κι ας είναι η ίδια σύνθετη
[chorus: μόνιμος κάτοικος]
τι είναι καλό και τι κακό;
eπιλογές και αποφάσεις
ανάλογα απ’ το τι πρόκειται να σκεφτώ ή τις πράξεις
αντίστοιχα και θα κριθώ, μια μέρα θα σε θυμηθώ κι εγώ
όπως θυμόσουνα τις μέρες με τα χαμόγελα τ’ άπειρα
από εμάς κι από ανθρώπους που δε γνώριζα
συχνά από τα παράθυρα πέταγε ο νους μου
έψαχνε ευτυχία σαν να ‘ψαχνε βελόνα στα άχυρα

- monimos katoikos lyrics

Random Lyrics

HOT LYRICS