a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

novel 729 – ομίχλη (omixli) lyrics

[verse 1]
μπαίνω στο αμάξι, το πόδι στο γκάζι και χάνομαι μες στα μεσάνυχτα
με το μυαλό σκεπασμένο από ομίχλη, η σκέψη δε βλέπει το άνοιγμα
η πόλη κοιμάται εκτός από δέκα ταξί κι άλλα δυο βενζινάδικα
κι όλους αυτούς που στο σπίτι παλεύουν τον πόνο με μάτια ορθάνοιχτα
σαν να τους βλέπω, σαν να τους ψάχνω, σαν να τους νιώθω κοντά μου
πόσα κελιά θα χτιστούν στην ατέλειωτη ευθεία αυτού του θαλάμου;
η μόνη ανακούφιση αυτή τη στιγμή θα ‘ταν να ‘σουνα στην αγκαλιά μου
το ίδιο μου κάνει είτε πνίγομαι πολύ βαθιά είτε στην κουταλιά μου
τελευταία ανασαίνω αλλιώς, νιώθω και σκέφτομαι αλλιώς
κοιμάμαι αλλιώς, ξυπνάω αλλιώς, κοιτάζω τον κόσμο αλλιώς
κάτι με καίει συνεχώς και θα ‘θελα να ‘μουν αλλιώς
μα και να ήμουνα, το ίδιο θα ζήταγα έτσι κι αλλιώς
μέσα σ’ αυτό το κεφάλι έχουνε φωλιάσει του κόσμου τ’ άδικα και τ’ ανεξήγητα
σαν τους μπάτσους, χτυπάνε αλύπητα κι αφήνουν σημάδια ανεξίτηλα
ιδεολογίες και δίστιχα, τα συμπτώματα κι η ηθική
αυτά μας ενώσανε, φίλε μου, μέσα στο χάος εγώ θα ‘μαι εκεί

[chorus]
μας εκπαιδεύουνε να μην νοιαζόμαστε και να μιλάει το συμφέρον
κι όλοι μαζί έχουμε χτίσει αυτόν τον ντουνιά των χαμένων αγγέλων
έλα και μίλα μου, δείξε μου αγάπη, έχω ανάγκη να ελπίζω σε κάτι
έχω μέσα μου τόση φωτιά που φοβάμαι μην πάω και+
[verse 2]
ναι, να μην πάω και τα κάνω όλα στάχτη, να μην πάω και τα κάνω όλα μπάχαλο
να μην ξυπνήσει ο παλιός μου εαυτός που διψάει για χορούς με τον διάβολο
μαντεύω πως έχεις ανάψει τσιγάρο, φυσάς και κοιτάς τον ακάλυπτο
μα δε θα το μάθω, γαμώτο, κι ας μένω απ’ το σπίτι σου ένα δεκάλεπτο
το μέλλον μοιάζει σκοτεινό, γι’ αυτό και γυρνάω στις κουβέντες που κάναμε
δε φοβάσαι τον θάνατο, έλεγες, μα μη δε ζήσουμε πριν να πεθάνουμε
πέτυχες φλέβα και σώπασα, κι αυτή η σιωπή είχε θόρυβο
ακόμα παλεύω ν’ αφήσω το χθες και να ζήσω, για κοίτα το εξώφυλλο
έχω αφήσει ανοιχτές συζητήσεις με τον εαυτό μου, έχω τον φόβο στο δωμάτιό μου
τον πιο καλό και πιστό αντίπαλό μου
βγάζω απ’ τις τσέπες μου ό,τι κουβάλαγα κι ό,τι δεν είναι δικό μου
θα πάω να το δώσω σε όποιον του ανήκει ή θα το πετάξω στον κάδο του δρόμου
κι έχω εντοπίσει αυτά που μου κάνουν κακό κι είπα θα τα μειώσω
μα ένα από αυτά είν’ ο κόσμος που ζούμε, από αυτό πώς μπορώ να γλυτώσω;
ομοφοβία, έμφυλη βία, είναι πολλά τα πεδία
και πώς να ελπίζω πως κάτι θα αλλάξει με τέτοια υπουργό στην παιδεία;

- novel 729 lyrics

Random Lyrics

HOT LYRICS